Diep in de eeuwenoude geschiedenis van het Friese land waait de wind over het Reade Klif, een plek gehuld in mysterie en dreiging. 

Sommigen zeggen dat het een oude vulkaan is, lang gedoofd, die in de oertijd vuur en as over het vlakke land spuwde. 

Huiveringwekkende legendes vertellen echter over een vurige draak, geboren uit het binnenste “fan us wralda”.  

Het was op de langste dag, 24 juni van het jaar 4, toen het onheil begon... 

De aarde beefde en spleet open in een schouwspel van rook en vlammen. Uit de diepte rees een draak, zijn schubben gloeiend als het vuur zelf, zijn ogen brandend met een onblusbare honger. 

Hij was geen schepsel van deze wereld, maar een boodschapper van de oude god Stavo, een teken dat de Friezen hun vrijheid met bloed en vuur moesten bevechten.  

Telkens stonden de heroïsche Manfriezen op, mannen met een gemoed van staal. Ze trotseerden het beest. Met onvoorstelbare daden van dapperheid wisten ze het vuur te doven en de draak terug te drijven in zijn vurige kerker.  

Maar…. volgens de oudste profetieën was de rust slechts tijdelijk, en een nieuw moment zou komen……. 

Op 26 september 1345 werd de strijd gevoerd tussen de achterbakse graaf Willem IV van Holland met zijn leger van hellegebroed en schoftentuig, tegen de sympathieke Friezen, nobel en rechtvaardig. 

Het ridderleger kwam met schepen vanuit Holland naar de velden rond Staveren. 

Het Friese leger, licht bewapend, snelde behendig door het moerassige land en wist de opmars te keren. 

Het grootste gedeelte van de Hollandse edelen in hun protserige, loodzware harnassen, kwam om het leven.

Want de drassige Fryske groun bleek een bondgenoot. De Hollanders stonden vastgezogen tot de knieën, op het slagveld. Ze waren als vergulde kevers op hun rug, spartelend in hun pantser, weerloos tegen de vlijmscherpe Friese spiezen.

Zo kwam een eind aan hun overmoed, en vond Willem IV, geharnast en hulpeloos, zijn graf in de verstikkende omhelzing van het Friese veen.

Wanneer de Friese vrijheid in gevaar is, zal het Reade Klif weer branden. Uit de aarde zal het vuur opstijgen, een teken voor de Friezen om zich te verenigen. It klif, rood van bloed en vlammen, zal dan herinneren aan het pact met de vrijheid: een volk dat nooit zal buigen, maar altijd zal strijden, zelfs tegen de macht van de goden zelf.  

De Friezen weten dat het vuur nooit dooft, maar slechts wacht – wacht op het moment dat hun moed opnieuw zal worden getest.